De band met mijn vader is niet zo goed. Nadat mijn moeder van hem scheidde, is hij drie uur verderop gaan wonen in Zandvoort. Zogenaamd voor werk, maar wij wisten wel beter. Mijn vader hield namelijk nog steeds van mijn moeder, zijn droomvrouw. Om in haar buurt te zijn, in onze kleine gemeenschap, was hem blijkbaar teveel. Dat heb ik hem nooit kwalijk genomen. Mijn vader gaat emoties liever uit de weg.
Wat ik mijn vader wel kwalijk nam zijn de gemiste verjaardagen, voetbalwedstrijden en zelfs mijn diploma uitreiking. Ik ben cum laude afgestudeerd in rechten. Niet dat ik de advocatuur zo leuk vindt. Maar volgens mijn vader was het een goede studierichting. “Geld verdienen jongen, daar draait het om in leven”, ik hoor het hem nog zeggen.
Zelfs mijn bruiloft liet hij aan zich voorbij gaan. Blijkbaar was zijn verdriet en wrok jegens mijn moeder hem meer dierbaar dan zijn enige zoon.
Mijn vader is nou eenmaal wie hij is. Daar moest ik mij bij neerleggen dacht ik. Maar afgelopen jaar leek mijn vader een ander mens. Hij was heel opgewekt en belde vaker. Ook maakte hij allemaal uitstapjes naar het buitenland. Dat terwijl hij eerst met geen stok uit de deur te krijgen was. Ik kreeg een kaartje uit plaatsen als Stiermarken en Monaco. In september stond hij zelfs ineens voor mijn deur met een fles champagne.
Laatst gingen we samen vissen. Iets wat we in geen jaren gedaan hadden. Dromerig zat hij voor zich uit te staren tot hij ineens begon te snikken. “Wat is er papa?”, vroeg ik. Hij legde een hand op mijn schouder en zei: “Tja jongen, je maakt wat dingen mee in het leven, maar als je dan alles op een rijtje zet, kan je niets anders dan trots zijn”. Ik hield ik het ook niet meer droog, lang had ik op deze woorden gewacht tot mijn vader zei:
“Die Max verstappen heeft het gewoon geflikt!”