Als je later oud bent, moet je verplicht beige dragen. Dat denk ik wel eens als ik een bejaarde over straat zie lopen. Zodra je de tachtig passeert, krijg je een brief van de gemeente om je te melden bij een loket in de binnenstad. Hier krijg je een comfortabele wandeloutfit, geheel in beige, plus een stok en een bril met jampot glazen.
Mij niet gezien. Ik zou mij nooit hullen in beige. Net als Keith Richard, die er nog steeds bijloopt als een dakloze circusdirecteur. Want in zo’n outfit wil je toch niet dood gevonden worden? Wat vrij aannemelijk is als je met een been in het graf staat. Maar dat is het vervelende van ouderdom, we komen er niet onderuit.
Ik ben pas 29, maar voel het beige naderen. Dat merk ik met name aan mijn lijf. Zo moest ik laatst een kussentje meenemen naar de bioscoop voor mijn zere rug. Ik ondervind al een jaar last. Ik kan niet eens normaal sporten. In plaats van hardlopen moet ik nu wielrennen. Althans, ik heb een fiets gekocht die nu heel stijlvol staat te verstoffen in mijn krappe woning.
Ik dacht dat wielrennen alleen een manier was om in het weekend stilletjes weg te raken van vrouw en kind. Ik heb niet eens een gezin. Ik heb niet eens de hond die ik altijd wilde: een golden retriever, die ik zo’n rode bandana om zijn hals zou doen. Die droombaan laat ook lang op zich wachten. Terwijl om mij heen vrienden trouwen, kinderen krijgen, promotie maken en huizen kopen.
Daarmee wordt het aantal kameraden met wie ik in de nacht verdwijn steeds kleiner. Het zijn vaak dezelfde doorgezakte voorhoofden met wie ik de volgende ochtend in een video-call zit, op te snijden over hoe episch brak we wel niet zijn. Hoewel, de romantiek is er snel vanaf is als je niet kan herinneren hoe je tijdens het stappen in godsnaam een schoen bent kwijtgeraakt (op een woensdagavond). Daarbij staat brak zijn tegenwoordig gelijk aan een soort existentiële crisis die ik de rest van de week met mij mee zeul.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil alles behalve een kind of hypotheek. Als vrienden mij vertellen over dergelijke toekomstplannen denk ik nog steeds “liever jij dan ik, pik!”. Er zijn nog zoveel nieuwe mensen te ontmoeten, verhalen te ontdekken en plekken die ik nog niet gezien heb. Maar soms voelt het meer als een kwestie van moeten in plaats van willen.
Hoe fijn zou het zijn om zonder die tijdsdruk te leven? Dan kan je zijn wie je wilt, doen wat je wilt én dragen wat je wilt. Hoe meer ik daar over nadenk, hoe meer ik begrijp dat het beige gewoon een fuck you is naar onrustige millennials als ik. Het is een comfortabele gladiatoren-outfit die men draagt na een vervuld leven. In dat opzicht hoop ik dat ze mij later vinden in beige. Met de rode bandana van mijn inmiddels overleden retriever in de achterzak.