Ik weet niet hoe ik met meisjes moet omgaan. Ten eerste, omdat ik opgegroeide met twee oudere broers. Ik had geen oudere zus, die kon vertellen waar ik mijn handen moest laten tijdens het zoenen. Of vertelde dat meisjes het helemaal niet leuk vinden als je aan hun haren trekt en scheten laat in de klas. Niet dat ik uit een macho huishouden kom – van snelle auto’s weet ik nog minder dan meisjes – maar toch.
Ten tweede, omdat ik vanaf mijn achttiende tien jaar lang verkering had. Met het mooiste meisje van de klas. Dat ging soort van per ongeluk. Zij zag iets in mij wat ik zelf niet zag. Daarom dacht ik dat zij de de ware was. En hoefde ik nooit de kunst van het flirten machtig te worden. Maar helaas komen aan alle goede dingen een eind. Zo ook aan deze relatie.
Nu als single, ben ik net een bevroren holbewoner die na millennia uit het ijs ontwaakt en onder een luid “Yabba-Dabba Do” meteen het verkeer in rent. Want mijn versierpogingen zijn die van een uitslovende tiener. Bijvoorbeeld: vragen aan een meisje of ze model is, want modellen zijn knap. Of – zoals ik op de middelbare school deed – loop langs het kluisje van het meisje dat je leuk vindt, in de hoop dat ze je ziet.
Alleen zit ik niet meer op de middelbare school. Er zijn geen kluisjes. Dus nu fiets of loop ik gewoon langs de huizen van alle meisjes die ik liefheb. Soms als het donker is. Nou daar blijken ze helemaal geen fan van te zijn. Dat kon de politie mij haarfijn uitleggen.
In het digitale tijdperk is face to face flirten sowieso niet wenselijk. Alles gaat via de telefoon. Fantastisch leek mij dat. Meer tijd om gevat over te komen en minder kans om af te gaan.
Daar is dus helemaal niks van waar. Al dat appen is minstens zo stressvol. Vooral als dat ene leuke meisje niets terugstuurt. Dan wordt je “geghost” leerde ik (een nieuw fenomeen voor mij). En wie “geghost” wordt, ervaart verschillende fases van rouw.
Eerst is daar ontkenning. Twee weken heb je gezwoegd op het perfecte appje, emoticons geselecteerd als ware het goede wijnen. De tekst is cool, casual en gevat, met een vleugje gekkigheid. Want je hebt humor en dat mogen de ladies best weten. Hier kan een persoon onmogelijk niet op reageren. En toch gebeurt het.
Dat moet wel aan de telefoon liggen of de app. Of misschien is ze tijdens het uitgaan wel van haar fiets gevallen. Misschien ligt ze nu in het ziekenhuis. Je moet er heen, haar hand vasthouden als ze ontwaakt! Zo kan je meteen haar ouders ontmoeten.
Na het aanschaffen van een nieuw toestel, honderd keer met je provider bellen, de app verwijderen, opnieuw downloaden en nota bene zien dat ze gewoon online is, komt de woede. Niet alleen op haar, maar op vrouwen in het algemeen. Hoe kun je zo met iemands gevoelens omspringen?
Dan komt het besef dat je verleden week zelf iemand negeerde. Maar wat nou als je dat meisje iets terugstuurt? Misschien verdien je dan goede karma-punten en zal het meisje dat je wél leuk vindt, vast iets terugsturen.
Deze fase heet onderhandelen: een goede daad verrichten, in de hoop dat het lot je goed gezind is. Let maar op: als je buurjongen ongevraagd boodschappen voor je doet is de kans groot dat hij keihard genegeerd wordt door een leuke dame.
Uiteindelijk belandt je in een depressie. Je telefoon werp je voor de tram, jezelf er achteraan. De liefde is gewoon niet aan je besteed.
Maar na verloop van tijd volgt de zoete acceptatie. Eigenlijk was ze ook helemaal niet zo leuk, denk je. Ergens had je het idee dat ze zelfs een tikkeltje racistisch was. Tot opeens dat klote pingetje afgaat. Het is een berichtje van haar. En dan begint het hele riedeltje opnieuw.
Van dit zenuwslopende proces gaat een man ontzettend drinken. Zo zat ik laatst in een kroeg als deze, mijn versier-strategieën te overpeinzen. Tot ik aan de praat raakte ik met een dame die zo ver boven mij niveau lag – dat ik niet eens probeerde grappig of gevat te zijn.
Deze vrouw zou daadwerkelijk een model kunnen zijn. Ze bleek ook van boeken te houden, net als ik. Ze vond mijn krullen leuk, terwijl ik die onhandelbare kut lokken altijd haatte. We discussieerden over allerlei obscure schrijvers en lachten wat af.
Toen de kroeg sloot, suggereerde zij om samen met een Uber naar haar huis te gaan. Ik kon bij God niet bedenken waarom en vroeg: “uh om wat te doen dan?” Op dat moment verscheen mijn beste vriend ten tonele. Hij gaf me een ferme tik op het achterhoofd en wierp mij horizontaal die Uber in. De volgende ochtend liep ik verbouwereerd naar huis.
Misschien is dat wat vrouwen willen. Een kluns die zichzelf is en geen wannabe Don Juan. Maar dat weerhield mij niet om de volgende dag voor haar deur te staan met een bos bloemen en drie van mijn favoriete boeken.