Ouder worden is een opeenvolging van illusies. Zo dacht ik vroeger dat je op zwemles leerde drijven in plaats van zwemmen. Wat achteraf gezien misschien ietwat onnozel was (anders had het wel drijfles geheten). De deceptie was hoe dan ook groot toen ik er achter kwam dat je constant met je voeten moet trappelen om boven water te blijven. Maar ik zal je vertellen: groter was de deceptie toen ik klaar was met studeren en begon aan mijn eerste grote mensen baan.
Tijdens mijn studie genoot ik van weinig contacturen. Hierdoor had ik tijd voor vrijwilligerswerk, kon ik een band beginnen en beleefde ik epische semesters in het buitenland. Natuurlijk heb ik geen van deze dingen echt gedaan. Nee, ik bracht mijn studietijd grotendeels door voor de tv of in de kroeg. Maar na mijn studie voelde ik toch een zekere drang om mezelf te bewijzen. Ik ging daarom aan de slag als copywriter bij een uit de kluiten gewassen start-up.
Gewapend met een aktetas ging ik die eerste paar maanden naar “kantoor” met het idee: hier ga ik serieus uitgroeien tot een serieus marketinggenie, maar het leven op kantoor voelde eerder als een serieuze stap terug. Sterker nog, het deed mij erg veel denken aan het leven in een studentenhuis.
Een studentenhuis – in mijn optiek – is namelijk verzameling van een aantal standaardtypes. En precies die types vind je terug in het kantoorwezen. Alleen dan in de vorm van bedrijfstakken. Aanschouw:
Finance: De hard blokkende egotripper. Studeert rechten of economie. Het type dat zo’n drank gevulde wereldbol op zijn kamer heeft staan. Goed met Excel.
Marketing: De crea Bea. Vier keer van studie gewisseld. Jat iedereens kleren. Slordige kamer. Pretendeert op een instrument te kunnen spelen. Stijlvol en leuk op feestjes.
Frontoffice/HR: De dorpsbewoner. Houdt van snoepen, want dat mocht thuis niet. Kan goed tegen een borrel, want dat mocht thuis wel. Lult je de oren van de kop. A shoulder to cry on.
Sales: De Don Juan. Neemt de meeste scharrels mee naar huis. Heeft een vlotte babbel. Komt alles aanwaaien. Niet om uit te staan, maar ook weer wel..
CEO: De huisbaas. Komt nu zo nu en dan kijken of de boel nog overeind staat. Brult iets in de richting van ‘Ga eens stofzuigen!’ en verdwijnt voor onbepaalde tijd.
Iets te vergezocht? Misschien ligt het aan mij. Of misschien ligt het aan het schoonmaakrooster dat de eerdergenoemde start-up had afgekondigd. Of aan de mail die ik ontving – van een van de Partners nota bene – waarin stond dat ik de volgende keer mijn remsporen beter moet schoonmaken (terwijl iedereen weet dat Marja, die de hele dag Snickers loopt te vreten, het toilet steeds als een puinstal achterlaat).
Maar tijdens de maandelijkse film- en pizzavond kwam ik tot een plotselinge realisatie. We keken Frozen en iedereen zat lekker aangeschoten van de film te genieten, iedereen behalve ik. Totdat ik – alsof uit het niets – dacht: een “grote mensenbaan” maakt je niet volwassen. En misschien is dat helemaal niet erg. Al mijn heel collega’s zijn namelijk heel goed in hun werk. Dus fuck drijven. Blijf lekker trappelen! Let it Go!