Mijn vriendin heeft een andere man. Ze ziet of spreekt hem nooit maar kan “heerlijk om hem lachen”. Om zijn wekelijkse column bedoel ik dan. Elke zaterdagochtend, aan de ontbijttafel, zit ze herhaaldelijk te giechelen om wat haar nieuwe liefde nu weer heeft neergepend. Vaak leest ze me stukjes voor, om het even extra in te wrijven. Ik ben een man van weinig talenten, van het vrouwelijk orgasme heb ik misschien niks begrepen, maar ik ben minstens zo gevat als deze homewrecker. Dus om mijn vriendin terug te winnen ga ik ook een column schrijven. Hoe moeilijk kan het zijn?
Naar mijn mening is het schrijven van een column net zo eenvoudig als het bakken van een cake. Net als een cake heeft een column namelijk vier basis ingrediënten. Maar in plaats van boter, suiker, bloem en ei zijn dat: een actueel onderwerp, een duidelijke boodschap, een sterke intro en een goed slot. De stijl en opbouw van column zijn vergelijkbaar met ingrediënten als nootmuskaat en sinaasappelschil en eigenlijk secundair. Een beetje zoals ik voel ik me voel momenteel (gebroken hart emoij).
Je moet wel altijd aan je publiek denken. Oftewel, voor wie is je cake bedoelt? Smaken verschillen namelijk. De één houdt van chocolade, de ander houdt van vanille. Als ik bijvoorbeeld naar de column van mijn rivaal kijk, kan ik duidelijk maken dat mijn vriendin niet vies is van een stuk rabarber cake met slagroom, blauwe kaas en truffel strooisels. Haar literaire lover is namelijk niemand minder dan Mike of Thomas van de Mike & Thomas Show. Misschien is hij niet bij iedereen bekend, maar deze gluiperd heeft een column in Volkskrant Magazine.
Waar het op neerkomt, is mijn dat cake zo lekker moet zijn dat mijn vriendin hem onbedachtzaam naar binnen harkt, om vervolgens verzadigd in mijn armen te vallen. En wat smaakt nou lekkerder dan een vleugje nostalgie of iets lekker “herkenbaars”? Het liefst laten we allemaal onze tanden zinken in grootmoeders appeltaart. Toch?
Mijn cake, ik bedoel mijn column, moet dus een onderwerp hebben dat mijn vriendin aanspreekt. Misschien kan ik haar een paar tips geven over hoe je een basilicum plantje langer in leven houdt. Of welke dweil techniek het beste werkt. Het enige probleem is dat ik van deze onderwerpen nog minder weet dan het vrouwelijk orgasme. Maar waar ik wel wat van af weet, zijn mannen! Ik ben tenslotte een man, eentje met ballen en alles. Je zou dus kunnen stellen dat ik al 28 jaar research doe voor deze column. Dus hoe moeilijk kan het zijn?
Vrouwen vinden mannen geweldig. Ik geef ze groot gelijk. Onze spierballen, kaaklijn, dikke harige kuiten. Wij zijn leuk om naar te kijken. Maar er is een ding die vrouwen het liefste doen als het gaat om mannen en dat is – tromgeroffel – zeuren! Man, man, man, man. Over dat we “nooit iets opruimen”, “te egoïstisch zijn in bed” of over “hoe mijn gebrek aan empathie deze relatie langzaam maar zeker naar de afgrond sleurt en haar geen andere keus laat dan haar heil te zoeken in een eenzijdige platonische relatie met Mike of Thomas van de Mike en Thomas Show ”.
Wat een gelul. Ik te weinig empathie? Ben ik niet diegene die een fantastische column probeert te schrijven om zijn vriendin terug te winnen? Weet je wat ik in de tussentijd allemaal had kunnen doen? Een cake bakken, een nieuw basilicum plantje kopen, de vloer dweilen, leren over het vrouwelijk orgasme of nog beter: ons abonnement op Volkskrant Magazine opzeggen.