Een liedje, een dansje of een mopje

Hoe vaak moet je in een fotowinkel zijn? Ik kom er best vaak. Ik heb namelijk een fotowinkel naast mijn huis. Wat maakt dat ik weleens een kiekje laat afdrukken. Je zou zelfs kunnen stellen dat ik een soort stamgast ben, want de man achter de toonbank kent mijn naam. 

Ik heb altijd al stamgast willen zijn. Het liefst in een kroeg, waar je met twee bonzen op de bar een driedubbele whisky krijgt toegeschoven. Ervaring heeft mij echter geleerd dat het maar beter is als de barman niet je naam kent. Wie overdag een fotowinkel bezoekt, voelt zich – tenzij dronken – ook niet zo’n alcoholist. 

Laatst kwam ik wat foto’s ophalen van een reis door Rome. Het was druk toen ik binnenkwam. Desondanks werd ik begroet met een luidde “He Abel”. Ik voelde me meteen verheven boven de andere klanten. Dat veranderde toen bleek dat ik mijn bonnetje niet bij me had. 

“Zonder bonnetje geen beeldmateriaal Abel”, zei de man. Ik kan mij niet eens herinneren dat ik een bonnetje heb gekregen, dacht ik. “Geen zorgen”, vervolgde hij, “als je het bonnetje kwijt bent, kun je in plaats daarvan ook een liedje zingen, een dansje doen of een mopje vertellen”. 

Ik begon te lachen, maar op het gezicht van de man was geen lachje te bespeuren. “Dus wat wordt het?”, vroeg hij vlak. Iedereen in de zaak keek vol verwachting naar mij. Ik kreeg acuut plankenkoorts. “Ik ken niet echt een mopje of een liedje”, stamelde ik. “Een dansje dan”, zei de man onvermurwbaar. 

Ik ben niet trots op wat er toen gebeurde. Als een schichtig aapje begon ik met mijn handen een beetje in de lucht te zwaaien en draaide een pirouette. Mijn zelfrespect lag in duigen. Helemaal toen de man zei: “Grapje, we doen helemaal niet aan bonnetjes hier”.